Εισαγωγή
Το σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής είναι μία από τις συχνότερες παθήσεις του ώμου.
Ορίζεται και ως σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου. Ως σύνδρομο περιλαμβάνει την στένωση
του υπακρωμιακού χώρου, του χώρου δηλαδή ανάμεσα στο ακρώμιο και στην κεφαλή του
βραχιονίου, διαμέσου του οποίου διέρχεται ο υπερακάνθιος τένοντας και οδηγεί σε
φλεγμονή της περιοχής, θυλακίτιδα του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου και
εκφυλιστικές αλλοιώσεις στους τένοντες του στροφικού πετάλου του ώμου.
Συμπτώματα
Ασθενείς που πάσχουν από σύνδρομο υπακρωμιακής προστριβής περιγράφουν στο αρχικό
στάδιο της νόσου έναν οξέως αντιλαμβανόμενο πόνο στον ώμο. Στην εξέλιξη της νόσου
εμφανίζουν κυρίως πόνο κατά την κίνηση και ιδιαιτέρως κατά την απαγωγή του ώμου.
Περιστασιακά περιγράφεται η βελτίωση των συμπτωμάτων με την περαιτέρω απαγωγή του
άνω άκρου πάνω από το κεφάλι. Εξαιτίας του πόνου ελαττώνεται η μυϊκή δραστηριότητα
στην περιοχή του ώμου, κατάσταση που σταδιακά οδηγεί σε μυϊκή αδυναμία και σταδιακά
σε μείωση της κινητικότητας του ώμου. Σε προχωρημένο στάδιο συνδρόμου υπακρωμιακής
προστριβής ο πόνος γίνεται ακόμα πιο έντονος και υπάρχει ακόμα και στην ακινησία ή στην
ανάπαυση.
Διάγνωση
Για την διάγνωση του συνδρόμου χρησιμοποιούνται ένα πλήθος κλινικών δοκιμών κατά την
κλινική εξέταση. Συχνά προς επιβεβαίωση του συνδρόμου χρησιμοποιούνται
απεικονιστικές εξετάσεις (ακτινογραφία ώμου, μαγνητική τομογραφία ώμου), καθώς και
υπερηχογραφικός έλεγχος.
Ο υπερηχογραφικός έλεγχος καθώς και η μαγνητική τομογραφία επιβεβαιώνει την ύπαρξη
αλλοιώσεων στον υπακρωμιακό ορογόνο θύλακο ή στους τένοντες με μεγάλη ευαισθησία.
Ο ακτινογραφικός έλεγχος αποδεικνύει την ύπαρξη οστικών αλλοιώσεων που οδηγούν σε
στένωση του υπακρωμιακού χώρου.
Θεραπεία
Η αντιμετώπιση του συνδρόμου αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα ανάλογα με τα κλινικά και
εργαστηριακά ευρήματα του κάθε ασθενούς. Αρχικά προτιμούνται συνήθως μέθοδοι
συντηρητικής αντιμετώπισης του προβλήματος. Αυτοί αποτελούνται από παυσίπονα,
αντιφλεγμονώδη φάρμακα καθώς και από ενέσεις κορτικοστεροειδών στον υπακρωμιακό
χώρο σε συνδυασμό με τακτική φυσιοθεραπεία και ασκήσεις μυϊκής ενδυνάμωσης. Σε
αρχικά στάδια βοηθάει και η ανάπαυση καθώς και μέθοδοι όπως η θεραπεία με κρύα
επιθέματα και η ηλεκτροθεραπεία. Ένα στοχευμένο πρόγραμμα μυϊκής ενδυνάμωσης των
μυών της ωμικής ζώνης και του βραχίονα είναι απαραίτητο. Η συντηρητική θεραπεία απαιτεί από τους ασθενείς υπομονή ιδιαιτέρως όταν τα συμπτώματα προϋπάρχουν για
χρόνια.
Χειρουργική αντιμετώπιση
Σε περίπτωση που η συντηρητική θεραπεία δεν ευδοκιμήσει υπάρχει η δυνατότητα
αντιμετώπισης του προβλήματος χειρουργικά. Σήμερα η επέμβαση γίνεται αρθροσκοπικά
με ελάχιστα επεμβατικό τρόπο. Κατά την επέμβαση διεξάγονται μικρές τομές λίγων
χιλιοστών διαμέσου των οποίων με ειδικά αρθροσκοπικά εργαλεία διευρύνεται ο
υπακρωμιακός χώρος και αποκόπτονται τα οστεόφυτα (οστικές προεξοχές) της περιοχής.
Ένας ενδεχομένως μη υγιής, φλεγμονώδης υπακρωμιακός ορογόνος θύλακος αφαιρείται
επίσης κατά την επέμβαση αρθροσκοπικά. Η κατάσταση του στροφικού πετάλου του ώμου
(στροφικοί μύες) εκτιμάται κατά την διάρκεια του χειρουργείου. Σε περίπτωση ρήξεων του
στροφικού πετάλου τότε ανάλογα με το μέγεθος της ρήξης γίνεται η μεταξύ τους
επανασυρραφή είτε αρθροσκοπικά είτε με μικρή τομή λίγων εκατοστών (mini open). Εκτός
αυτού εκτιμώνται οι αρθρικές επιφάνειες του ώμου, οι επιφάνειες δηλαδή της ωμογλήνης
και της κεφαλής του βραχιονίου.
